એક ગામમાં કૃષ્ણ નામનો નાનો છોકરો રહેતો હતો. ગામમાં દરરોજ સાંજ પડે ત્યારે અંધકાર છવાઈ જતો અને લોકો પોતાના ઘરના દીવા બાળતા. કૃષ્ણને પણ દીવો ખુબ ગમતો, પણ તેની પાસે દીવો ખરીદવા માટે પૈસા નહોતા.
એક દિવસ કૃષ્ણે વિચાર્યું,
“મારા પાસે પૈસા નથી, પણ હાથ અને મન તો છે! હું મારી મહેનતે દીવો બનાવીશ.”
તે વનમાં ગયું—એક નાનું સૂકું નાળિયેરનું ખોળું મળ્યું. ઘરે આવી તેણે માટી મિશ્રિત કરી ખોળાને દીવાના આકારમાં ઢાળ્યું. માતાએ થોડું તેલ અને રૂની વાતી આપી.
રાત્રે તેણે પોતે બનાવેલો દીવો બાળ્યો. નાનકડી જેવડી જ્યોતિએ રૂમને પ્રકાશિત કરી દીધો.
કૃષ્ણ ખુશ થયો, પણ તેણે ધ્યાન આપ્યું કે તેના ઘરની બારીમાંથી પ્રકાશ બહાર જઈ રહ્યો છે. બહાર અંધારામાં રમતા બાળકો એની જ્યોતિ સાથે હસતા હતા.
તેણે તરત દીવો બહાર મૂકી દીધો.
બધા બાળકો બોલ્યા:
“અરે કૃષ્ણ! તારો દીવો તો અમારે પણ પ્રકાશ આપે છે!”
કૃષ્ણ સ્મિત કરીને બોલ્યો:
“પ્રકાશ ક્યારેય પોતે માટે નથી હોતા… બીજાઓને રસ્તો બતાવવા માટે હોય છે.”
ગામના લોકો કૃષ્ણની વાત સાંભળી પ્રેરિત થયા. બીજા બાળકો પણ પોતાની નાની વસ્તુઓ બનાવતા શીખવા લાગ્યા.
કોઈએ દીવો બનાવ્યો, કોઈએ પાંખડીનો દીવો, કોઈએ પાનની વાટકી…
થોડી જ વારમાં આખું ગામ નાનકડાં દીવડાઓના પ્રકાશથી ઝગમગી ઉઠ્યું.